آئین عشاء ربانی چیست و معانی آن کدام است؟
عالی ترین نوع پرستش در عالم مسیحیت موسوم است به (( عشاء ربانی)) که به نام های دیگر نیز خوانده شده است، از جمله ((شام خداوند))، (( شراکت مقدس))، (( یوکارست)) که به معنای سپاسگزاری و تبرک آمده است. در کلیسای کاتولیک این آئین به ((مس)) نیز معروف گسته است. (( مس)) واژه ای لاتینی است که از عبارتی که کشیش در پایان مراسم بکار می برد و مومنین را برای انجام کارهای روزانه به خارج می فرستند اخذ شده است.
آئین عشاء ربانی آن طور که امروز در اکثر کلیساها اجرا میگردد شامل دو بخش عمده می باشد. بخش اول در حقیقت مقدمه ایست برای آماده شدن جهت بخش دوم و تشکیل می شود از اعتراف به کوتاهی ها و گناهان و شنیدن اعلام مغفرت الهی و دعا و راز و نیاز و استماع کلام خدا. بخش دوم که قسمت اصلی آئین عشای ربانی را تشکیل می دهد در واقع تکرار عملی است که عیسای مسیح در آخرین شامی که با حواریون خود صرف کرد انجام می شوند انجام دهند. ( رجوع شود به اول قرنتیان 23:11ـ25 و متی 26:26ـ28 و مقرس 22:14ـ24 و لوقا 17:22ـ20).
مسیح در تاسیس آئین عشاء ربانی چهار عمل جداگانه انجام داد و این اعمال چهارگانه تا به امروز جزء لاینفک مراسم می باشد و عبارتند از: گرفتن، شکر کردن، پاره کردن یا خرد کردن و یا شکستن نان، دادن
هر کدام از این چهار عمل دارای مراسم ویژه ایست:
گرفتن: مسیح نان را گرفت. نان عادی ترین غذای روزانه نوع بشر است و با همکاری خالق و مخلوق حاصل می شود. مسیح چیز ساختگی و خارق العاده بکار نبرد. بذر گندم هدیه خداوند است که به دست آدمی کاشته می شود و با زحمت کشاورز سبز می شود و خوشه می آورد و خرد می شود و به کمک آتش به نان بدل می گردد. مسیح جام را هم گرفت. شراب عصاره انگور است که در حقیقت خون تاک می باشد و او گفته بود که (( من تاک حقیقی هستم)).صرف غذا معمولی ترین وسیله مشارکت و دوستی و یگانگی است. مسیح می خواهد از رهگذر آن،پیروانش یگانگی خود را با او و با روشهای او و با یکدیگر احساس کنند. می فرماید: ملاحضه کنید بدن من مانند این نان است که برای شما خرد و شکسته و پاره می شود و خون من مانند عصاره انگور است که برای شما ریخته می شود. من خود را از روی میل فدای شما می کنم ، خود را به شما می دهم. اینست
اس اساس و بنیاد واقعی نظام جدید من یعنی محبت جانبازانه. شما هم نان و شراب را بگیرید و در میان خود تقسیم کنید یعنی از من پیروی کنید و زندگی خود را مصرف خدمت به دیگران نمائید. همه چیز را در زندگی خود بگیرید و آن را برای دیگران به کار برید. تنها با این طرز فکر اجتماع بشری تغییر خواهد کرد و لاغیر. کشیش سرپرست این آئین است ولی شرکت کنندگان در آئین شریک می باشد، یعنی عمل کشیش بدون شرکت کنندگان ناقص خواهد بود.
سپاسگذاری و تبرک: راجع به عمل دوم در گذشته سوء تفاهم زیادی رخ داده است، داده است، بدین معنی که بعضی فکر کرده اند که کشیش با خواندن دعائی بنام (( دعای تقدیس)) گوئی سحر و جادو عنصر نان و شراب را تغییر می دهد و آنها را در موقع مبدل به جسم و خون مسیح می نماید و حال اینکه در اصل دعای تقدیسی وجود نداشته است و کاری که مسیح انجام داد و ما نیز همان را انجام دهیم شکرگزاری است. البته با سپازگزاری، هر چیزی تبرک می شود. همانطور که نان و شراب جسم ما را تقویت می بخشد به همان به همان نحو وجود هیسای مسیح ( بدن و خون او ) که نان و شراب علامتی از آن است جان و روان ما را نیرو خواهد بخشید.
دادن و گرفتن: مسیح در شام آخر ، نان سر سفره و جام را گرفت و پس از شکرگزاری آنها را به حواریون خود داد و گفت اینها به مثابه جسم و خون من است که در راه سما داده می شود. حواریون هم آنها را پذیرفتند و در حقیقت نوش جان خود کردند. در مراسم عشاء ربانی قطعات کوچکی از یک قرص نان بریده شده به هر یک از شرکت کنندگان داده می شود و جامی نیز دور گردانده می شود که هر یک جرعه ای از آن بنوشند. دادن و گرفتن مشارکت را تثبیت می کند و چون همگی از یک قرص نان می خودند و از یک جام می نوشند وحدت خود را با او که نان حقیقی است و با یکدیگر عمیقاً احساس مینمایند و پیمان خویش را با وی تجدید می کنند. در مشارکت با او و با همدیگر است که هویت واقعی خود را بهتر و عمیق تر درک می کنیم و در عضویت در بدن اوست که خویشتن را بیش از پیش خواهیم شناخت. در مراسم عشاء ربانی حیات الهی را به طور ویژه ای می پذیریم و آن را جزو وجود خود می کنیم تا در سفر عمر نیرو بیابیم
خرد کردن و یا پاره کردن: کار مسیح این بود که عملاً تعلیم دهد که اساس واقعی اجتماع باید بر روی محبت جانبازانه قرار بگیرد. از این جهت بود که خود را بر روی صلیب فدا ساخت. جسم او از ضرب میخ ها و سرنیزه پاره پاره گردید و خون او ریخته شد. در اثر این فداکاری نیروی تاره ای در جهان سر داده شد که ما نیز باید خود را در معرض آن قرار دهیم. ما هم باید خرد و شکسته شویم تا غل و غش وجودمان زودوده شود و برای خدمت صافی گردد. نان و شراب در عشاء ربانی داروی بیهوشی نیست که شرکت کنندگان را بی حس و بی تفاوت سازد بلکه مانند دینامیت روحانی است که باعث تغییرات کلی و عمیق در جامعه خواهد شد.
منبع از کتاب پرسشها و پاسخ ها نوشته ای از: ح ـ ب ـ دهقانی تفتی
عالی ترین نوع پرستش در عالم مسیحیت موسوم است به (( عشاء ربانی)) که به نام های دیگر نیز خوانده شده است، از جمله ((شام خداوند))، (( شراکت مقدس))، (( یوکارست)) که به معنای سپاسگزاری و تبرک آمده است. در کلیسای کاتولیک این آئین به ((مس)) نیز معروف گسته است. (( مس)) واژه ای لاتینی است که از عبارتی که کشیش در پایان مراسم بکار می برد و مومنین را برای انجام کارهای روزانه به خارج می فرستند اخذ شده است.
آئین عشاء ربانی آن طور که امروز در اکثر کلیساها اجرا میگردد شامل دو بخش عمده می باشد. بخش اول در حقیقت مقدمه ایست برای آماده شدن جهت بخش دوم و تشکیل می شود از اعتراف به کوتاهی ها و گناهان و شنیدن اعلام مغفرت الهی و دعا و راز و نیاز و استماع کلام خدا. بخش دوم که قسمت اصلی آئین عشای ربانی را تشکیل می دهد در واقع تکرار عملی است که عیسای مسیح در آخرین شامی که با حواریون خود صرف کرد انجام می شوند انجام دهند. ( رجوع شود به اول قرنتیان 23:11ـ25 و متی 26:26ـ28 و مقرس 22:14ـ24 و لوقا 17:22ـ20).
مسیح در تاسیس آئین عشاء ربانی چهار عمل جداگانه انجام داد و این اعمال چهارگانه تا به امروز جزء لاینفک مراسم می باشد و عبارتند از: گرفتن، شکر کردن، پاره کردن یا خرد کردن و یا شکستن نان، دادن
هر کدام از این چهار عمل دارای مراسم ویژه ایست:
گرفتن: مسیح نان را گرفت. نان عادی ترین غذای روزانه نوع بشر است و با همکاری خالق و مخلوق حاصل می شود. مسیح چیز ساختگی و خارق العاده بکار نبرد. بذر گندم هدیه خداوند است که به دست آدمی کاشته می شود و با زحمت کشاورز سبز می شود و خوشه می آورد و خرد می شود و به کمک آتش به نان بدل می گردد. مسیح جام را هم گرفت. شراب عصاره انگور است که در حقیقت خون تاک می باشد و او گفته بود که (( من تاک حقیقی هستم)).صرف غذا معمولی ترین وسیله مشارکت و دوستی و یگانگی است. مسیح می خواهد از رهگذر آن،پیروانش یگانگی خود را با او و با روشهای او و با یکدیگر احساس کنند. می فرماید: ملاحضه کنید بدن من مانند این نان است که برای شما خرد و شکسته و پاره می شود و خون من مانند عصاره انگور است که برای شما ریخته می شود. من خود را از روی میل فدای شما می کنم ، خود را به شما می دهم. اینست
اس اساس و بنیاد واقعی نظام جدید من یعنی محبت جانبازانه. شما هم نان و شراب را بگیرید و در میان خود تقسیم کنید یعنی از من پیروی کنید و زندگی خود را مصرف خدمت به دیگران نمائید. همه چیز را در زندگی خود بگیرید و آن را برای دیگران به کار برید. تنها با این طرز فکر اجتماع بشری تغییر خواهد کرد و لاغیر. کشیش سرپرست این آئین است ولی شرکت کنندگان در آئین شریک می باشد، یعنی عمل کشیش بدون شرکت کنندگان ناقص خواهد بود.
سپاسگذاری و تبرک: راجع به عمل دوم در گذشته سوء تفاهم زیادی رخ داده است، داده است، بدین معنی که بعضی فکر کرده اند که کشیش با خواندن دعائی بنام (( دعای تقدیس)) گوئی سحر و جادو عنصر نان و شراب را تغییر می دهد و آنها را در موقع مبدل به جسم و خون مسیح می نماید و حال اینکه در اصل دعای تقدیسی وجود نداشته است و کاری که مسیح انجام داد و ما نیز همان را انجام دهیم شکرگزاری است. البته با سپازگزاری، هر چیزی تبرک می شود. همانطور که نان و شراب جسم ما را تقویت می بخشد به همان به همان نحو وجود هیسای مسیح ( بدن و خون او ) که نان و شراب علامتی از آن است جان و روان ما را نیرو خواهد بخشید.
دادن و گرفتن: مسیح در شام آخر ، نان سر سفره و جام را گرفت و پس از شکرگزاری آنها را به حواریون خود داد و گفت اینها به مثابه جسم و خون من است که در راه سما داده می شود. حواریون هم آنها را پذیرفتند و در حقیقت نوش جان خود کردند. در مراسم عشاء ربانی قطعات کوچکی از یک قرص نان بریده شده به هر یک از شرکت کنندگان داده می شود و جامی نیز دور گردانده می شود که هر یک جرعه ای از آن بنوشند. دادن و گرفتن مشارکت را تثبیت می کند و چون همگی از یک قرص نان می خودند و از یک جام می نوشند وحدت خود را با او که نان حقیقی است و با یکدیگر عمیقاً احساس مینمایند و پیمان خویش را با وی تجدید می کنند. در مشارکت با او و با همدیگر است که هویت واقعی خود را بهتر و عمیق تر درک می کنیم و در عضویت در بدن اوست که خویشتن را بیش از پیش خواهیم شناخت. در مراسم عشاء ربانی حیات الهی را به طور ویژه ای می پذیریم و آن را جزو وجود خود می کنیم تا در سفر عمر نیرو بیابیم
خرد کردن و یا پاره کردن: کار مسیح این بود که عملاً تعلیم دهد که اساس واقعی اجتماع باید بر روی محبت جانبازانه قرار بگیرد. از این جهت بود که خود را بر روی صلیب فدا ساخت. جسم او از ضرب میخ ها و سرنیزه پاره پاره گردید و خون او ریخته شد. در اثر این فداکاری نیروی تاره ای در جهان سر داده شد که ما نیز باید خود را در معرض آن قرار دهیم. ما هم باید خرد و شکسته شویم تا غل و غش وجودمان زودوده شود و برای خدمت صافی گردد. نان و شراب در عشاء ربانی داروی بیهوشی نیست که شرکت کنندگان را بی حس و بی تفاوت سازد بلکه مانند دینامیت روحانی است که باعث تغییرات کلی و عمیق در جامعه خواهد شد.
منبع از کتاب پرسشها و پاسخ ها نوشته ای از: ح ـ ب ـ دهقانی تفتی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر